رابطه حمایت اجتماعی و شوخ طبعی با امید به زندگی در سالمندان شهر یزد

مقدمه و هدف: در جمعیت رو به افزایش سالمندان در ایران، پژوهش دربارۀ مسائل و مشکلات مرتبط با سالمندی به منظور ارتقای کیفیت زندگی این قشر از جمعیت، دارای جایگاه اساسی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین حمایت اجتماعی و شوخ طبعی با امید به زندگی در سالمندان شهر یزد بود. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع تحقیقات توصیفی- همبستگی است. جامعۀ آماری این تحقیق سالمندان ساکن در شهر یزد بوده است. نمونه ای به حجم 100 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش متغیر­های پژوهش از پرسشنامۀ حمایت اجتماعی فیلیپس، پرسشنامۀ چندبعدی حس شوخ طبعی تورسون و پاول و پرسشنامۀ امیدواری اشنایدر استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، ضریب همبستگی ­پیرسون، رگرسیون و آزمونt  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو متغیر حمایت اجتماعی و امید به زندگی و همچنین بین دو متغیر شوخ طبعی و امید به زندگی رابطه معنادار و مستقیم وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون نیز حاکی از این بود که شوخ طبعی و حمایت اجتماعی توان پیش بینی امید به زندگی سالمندان را دارد. همچنین، نتایج نشان داد که بین زنان و مردان مشارکت کننده در پژوهش حاضر از لحاظ شوخ طبعی و امید به زندگی تفاوت معنادار است به این صورت که شوخ طبعی مردان بالاتر از زنان و امید به زندگی زنان بالاتر از مردان می­باشد. اما در رابطه با حمایت اجتماعی بین دو جنس تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: با توجه به نتیجه تحقیق حاضر افزایش حس شوخ طبعی و برقراری حمایت اجتماعی می تواند به ارتقاء امید به زندگی سالمندان منتهی شده، نهایتاً کیفیت زندگی مناسبی را برای آن ها فراهم آورد. با توجه به اهمیت سلامت سالمندان پیشنهاد می شود که پژوهش های گسترده ­تر و متفاوت­ تری در زمینه سالمندان صورت گیرد و همچنین طراحی برنامه هایی که به تفریحات سالمندان می پردازد از برنامه ­های اصلی خانواده و دولت باشد.